سادگانه

یه چیزی همین الان به ذهنم رسید. مثل راه حل یه معما که تو‌ بچگی شنیدی و‌ همیشه ذهنتو خورده تا اینکه یهو جوابش پیدا میشه.
مامان و‌ بابای من باید وقتی احمد مُرد جدا میشدن. که البته احتمالا اگر اون موقع من توی شکم مامانم نبودم این اتفاق با احتمال بالا رخ‌ میداد.
باید یه فکر دیگه به حال من میکردن و جدا میشدن.
پرابلم سالود.

دلم میخواد یه دستگاهی وصل کنم به مغزم، تمامش رو تخلیه کنم. هرچند اطلاعات شاید مهی هم روش هست که حیفه اما با این وضعیت هم جای اون اطلاعات همچین گل و بلبل نیست.
میدونم هیچ احمقی‌هاردش رو بخاطر نامنظم بودن فرمت نمیکنه.
میدونی، اونقدر کلاف ذهنم پیچیده شده که همین الان که دارم اینو مینویسم چند تا حلقه به زنجیرش اضافه شد.

یکی از دردناک‌ترین انواع مورد آزار قرار گرفتن اینه که نتونی بفهمی‌مورد آزار قرار گرفتی. که گیج باشی، انکار کنی یا حتی خودتو‌مقصر بدونی.
این درد رو ‌معمولا وقتی تجربه میکنی که زمان گذشته و تو فهمیدی آزارت داده و تو نمیدونستی یا باور نمیکردی.

من به معجزه اعتقاد دارم. فارغ از راست و دروغ بودنش فارغ از کار کردن و نکردنش، بهش باور دارم چون لازمه داشته باشم. چون به بن بست رسیدن برام زیادی سنگین و بزرگه و نمیتونم تحملش کنم، به اون احتمال شانس مجددی که ممکنه داشته باشم نیاز دارم برای دووم اوردن.

چند سال پیش مثلا سال اول دبیرستان، هدفم این بود فکرم رو ارتقا بدم و آدم بهتری بشم و بیشتر بفهمم و ...
الان همه قدمهای زندگیم بر پایه این هدف برداشته میشه که «بتونم بدون هیچ وابستگی بای مای own زندگی کنم.»
نه که صرفا بخوام الان خونه مو‌ جدا کنم، اما جوری باشم که اگر لازم شد بتونم.
میخوام بگم ینی خیلی هم دور نیست اون زمانی که فکر میکردم ... .

دیشب نمیدونم برای چندمین بار خطای ستارگان رو میخوندم، و برای اولین بار (از وقتیکه فیلمش رو دیدم) به این فکر میکردم که هیزل و آگوستوس واقعا چه شکلی ان؟
قبل از دیدن فیلم فک کنم دوبار رمانو خونده بودم اما یادم نمیاد چی توی ذهنم ساخته بودم. بعد از اون توی این مدت همه تصویرم ازشون شده بود شیلین وودلی و آنسل الگارت
حالا داشتم فکر میکردم اگه قیافه این دوتا بازیگری که خیلی خوب نقششونو بازی کردن بذاریم کنار، خودشون چه شکلی ان؟

+ definition of coward: me.